San Jose - Quepos - Manuel Antonio

Lieve allemaal,

Afgelopen week is voorbij gevlogen. Vorige week woensdag zijn wij op aanraden van onze gastfamilie gaan shoppen bij Pequeño Mundo. Deze winkel bleek een soort loods met kleding in kartonnen bakken en plastic zakken. Als klap op de vuurpijl viel het licht halverwege onze shoppingspree ook nog eens uit. Ondanks dit alles hebben we ons enorm vermaakt en verlieten wij de winkel met een fotolijstje, haarborstel, fles frambozenshampoo, inklapbaar parapluutje en een rol koekjes.

Die avond zaten wij voor het enorme bedrag van 1,25 euro in de bioscoop op de eerste rang. Niet dat er rangen waren; wij waren alleen zo slim om beneden al onze tijd te verdoen met het uitkiezen van de beste soort popcorn (de keuze viel op caramel), terwijl boven alle Costa Ricanen al in de rij stonden. Achja, vanaf rij 1 uiterst links in de hoek kon je Harry Potter ook heel goed bekijken. Deze week zijn we van plan een nieuwe poging te doen, dan hopelijk een iets betere plek.

Donderdag was onze laatste schooldag op de Costa Rican Language Academy. Dit werd gevierd met een heuse diploma uitreiking (alweer onze tweede deze maand!). Jaja, op dit moment lees je de weblog van twee trotse bezitters van het diploma Principiante II. Jammer genoeg konden wij dit heugelijke feit niet vieren aangezien we erachter kwamen dat we nog kaartjes moesten kopen voor de bus naar Manuel Antonio. De baliemedewerkster van de talenschool maakte ons namelijk bang door te vertellen dat de bus morgen vol zou zitten en we echt nu kaartjes moesten gaan halen. Zo vertrokken wij halsoverkop naar het Coca Cola busstation, waarvan we al zo'n honderd keer gehoord hadden dat het er 'muy peligroso' (heel gevaarlijk) was. Eindelijk daar aangekomen bleek dat er helemaal geen kaartjes te koop waren voor de volgende dag. Als we een uur vantevoren op het station zouden staan zou het wel goed komen..

Zo zaten wij de volgende ochtend om half vijf in de taxi richting het beruchte busstation. Toen we om klokslag 5 uur voor het kaartjesloket stonden, kwam de security ons doodleuk vertellen dat deze pas om 7 uur open ging. We konden dus gewoon kaartjes kopen bij de buschauffeur. Nog een uur later kwamen we erachter dat we helemaal vooraan in de rij voor de verkeerde bus stonden. Toen zat er nog maar een ding op: voordringen!
Snel en behendig wist Judith het voor elkaar te krijgen als 3e de goede bus in te stappen. Hierna kreeg ze het ook nog voor elkaar dat de buschauffeur haar amiga Louise riep, die vervolgens de hele rij van wachtende Costa Ricanen voorbij mocht lopen om als 4e de bus in te stappen.
Niet veel later zaten wij heerlijk op de beste busplekken, boos aangekeken door alle andere reizigers. Helaas bleek deze bus wel een 'collectivo'; deze bus stopt voor iedereen die langs de weg staat te zwaaien en heeft geen maximum aantal passagiers.

Vijf vermoeiende uren later kwamen wij aan in Quepos, waar wij meteen onze intrek namen in hotel Ceciliano. Voor ongeveer 6 dollar per nacht sliepen wij in een klein kamertje met gedeelde koude douche (waar we de laatste dag zelfs een hagedis in aantroffen). Als iemand ons nu nog verwend durft te noemen..

Die middag vertrokken we meteen naar het prachtige strand van Manuel Antonio. Hier kwamen we eindelijk bij van de zware dag onder het genot van een Piña Colada.

Op zaterdag gingen wij als echte natuurliefhebbers naar het Nationale Park van Manuel Antonio. Als echte budgetreizigers namen wij geen dure gids, maar stopten wij gewoon overal waar andere mensen stil stonden. Op deze manier zagen wij luiaards, capucijn aapjes, grashoppers, leguanen, een wasbeer en een reuzenschildpad. Na deze vermoeiende hike van ongeveer een half uur kwamen we aan bij het mooiste strand wat we ooit gezien hebben. Denk: wit zand, palmbomen met aapjes erin en een helderblauwe zee. Helaas bleek toen we terugkwamen van een verfrissende duik dat onze handdoek was ingepikt door een leguaan. Gelukkig was een Amerikaanse toeriste zo dapper om hem voor ons te verjagen, aangezien wij zelf alleen genoeg moed hadden om hem te fotograferen. Maar, denk niet te slecht over ons. Hierna hebben we nog een hike gedaan over een verlaten weggetje waar we oog in oog kwamen te staan met een luiaard. Na deze inspanning besloten we nog maar wat uit te rusten aan het strand.

De volgende ochtend gingen we naar de supermarkt om een ontbijtje te kopen. We kwamen daar tot de ontdekking dat bananen hier zo'n 4 eurocent kosten. Niet veel later aten wij wit brood met pindakaas (het goedkoopste beleg) en natuurlijk een banaan. Na nog een heerlijke stranddag gingen wij met de bus terug naar San Jose. Helaas was het Coca Cola station in het donker nog enger dan gewoonlijk en konden wij de kakkerlakken over de stoep zien lopen.
Dit herrinerde ons aan een eerder avontuur wat wij jullie tot nu toe hebben bespaard. Op de avond dat wij terugkwamen van de Roller Skating Disco ontdekten wij een kakkerlak in Judith's kamer. Helden als wij zijn zaten wij samen angstig op het bed naar het beest te kijken. Aangezien we beseften dat we niet zouden kunnen slapen met een kakkerlak in onze kamer besloten we actie te ondernemen. Omdat we hadden gehoord dat een kakkerlak vermoorden leidt tot een stormloop van die verschrikkelijke beesten, móesten we hem wel vangen. Terwijl Judith de kakkerlak in de gaten hield, zocht Louise in de keukenkastjes naar een geschikte kooi. Ze vond een plastic wijnglas waar het beestje in gevangen moest worden. We hadden alleen allebei niet zo'n zin om dit klusje op te knappen.. Uiteindelijk zette Judith dapper het wijnglas over de kakkerlak waarna Louise er heel stoer een kartonnetje onder schoof. Met veel gegil gooiden we de kakkerlak met wijnglas en al in de tuin, waarna we snel naar binnen renden.

Dit verhaal klinkt nogal verschrikkelijk, maar de mooie stranden van Manuel Antonio maakten alles goed! Tot zover, volgende keer alles over onze avonturen op het vrijwilligerswerk.

Liefs,