Las primeras dias

Lieve allemaal,

Na 9 lange uren komen wij eindelijk aan in Atlanta. De reis was best zwaar, aangezien we in ons supersonische vliegtuig zelf onze films moesten kiezen. Wat kunnen we wel? In Atlanta eerst langs de douane, na lang wachten, vingerafdrukken maken en een fotoshoot mogen we eindelijk Amerika in voor wel 6 hele uren! Aangezien het best warm is in de gate krijgt Lou het briljante idee om naar buiten te gaan. Na een ritje van zo´n 10 minuten met het treintje van het vliegveld kunnen we eindelijk naar buiten. Dit was niet zo´n succes. De Atlantese buitenlucht leek op een sauna en het frisse windje waar we zo´n zin in hadden was ver te zoeken. Dan maar weer naar binnen. Opieuw langs de douane en dan 5 uur rondhangen in de gate, hamburgers etend met het halve Amerikaanse leger en zo´n 6 sportteams die allemaal ´Where are you from?´ roepen. Aan deze 5 geweldige uren kwam jammer genoeg een einde toen we in het krakkemikkige vliegtuig richting San Jose stapten. Gelukkig overleven wij ook deze vlucht, en zo komen wij na een dag van 25 uur aan in Costa Rica. Aangekomen bij ons gastgezin in Sabanilla krijgen we onze 4 koffers niet door de voordeur. Gelukkig is er nog een zij-ingang. We gaan snel naar onze kamers en binnen korte tijd liggen we al te slapen.

De volgende ochtend staan onze wekkers op half 7.. Maar Lou moet het weer voor elkaar krijgen om de verkeerde Costa Ricaanse tijd in te stellen; om half 6(!) staat zij al onder de douche, om Judith vervolgens om kwart voor 6 wakker te maken. Achja, nu we toch wakker zijn kunnen we net zo goed alvast onze koffers uitpakken. Om 7u staat een ontbijtje klaar bestaande uit cornflakes en ananas. Daarna worden we door onze gastmama met de auto naar school gebracht. Op onze eerste schooldag maken wij al direct veel indruk tijdens de test. Louise antwoordt op de vraag 'Wat voor weer is het?' met de prachtige volzin: 'Sol!' en Judith besloot de vragen maar gewoon in het Engels te beantwoorden. Verrassend genoeg kwamen we beiden in een beginnersklasje terecht, waar onze Spaanse uitspraak niet eens zo slecht leek naast onze Amerikaanse en Duitse klasgenoten.
Als echte Costa Ricanen hebben wij de afgelopen twee dagen al drie keer rijst met bonen gegeten. We hopen op wat meer variatie vanavond..
Wordt vervolgd!

Sabes que nos quieres,
xoxo